Assen

Net gezien hoe Dafne Schippers in de 100 meter finale zilver haalde op het WK atletiek in China. Wie had ooit kunnen denken dat zij mee kon dingen voor de medailles in een discipline die van oudsher wordt gedomineerd door atleten van Afrikaanse oorsprong. Iedereen zei dat het niet mogelijk was, had zich er eigenlijk bij neergelegd. Landen importeren zelfs atleten om zo toch nog een kansje te maken op ereplaatsen. Dafne bewijst dat het wel kan.

In de politiek zien we hetzelfde. We krijgen onophoudelijk te horen dat het neoliberale gedachtegoed de enige weg is. Politici halen hun schouders op en zeggen over onze sociale voorzieningen dat het niet meer van deze tijd is, de zorg onbetaalbaar, vaste banen achterhaald, CAO’s onnodig betuttelend, pensioenen een taak voor commerciële partijen en de vakbeweging een papieren tijger die alleen nog voor een klein groepje oudere werknemers brult.

Even dacht ik dat de Grieken zich aan de macht van het kapitaal zouden ontworstelen en de kans zouden krijgen zichzelf uit het moeras omhoog te trekken. Voorlopig lijkt het dat ze hebben verloren. Het kostte wel een heilige verkiezingsbelofte van Rutte, maar die werd op het altaar van de almachtige Financiële markt gelegd.

Nu ligt er dan een boek van Emile Roemer, waarin helder wordt uitgelegd dat al deze als wetmatigheden gepresenteerde politieke ideeën, niet meer zijn dan keuzes, waar we wel degelijk invloed op hebben. Vakbonden roeren zich en laten echte tanden zien. Er zijn acties voor de Zorg en de weerstand tegen TTIP wordt groter. Het kan wel.