Assen

Het was weer plakcampagne. Samen met Bartje reed ik dit keer zelfs tot in Peize en Roden om het  Drentse land mooi rood te laten kleuren. We pakten onderweg een gebakken visje en genoten ondertussen van ons mooie landschap, terwijl Tom Tom ons langs nooit eerder verkende weggetjes voerde. Het was weer eens ouderwets oorlog, met partijen die met groot formaat posters wel over anderen heen moesten plakken, want de borden te klein. Waren wij niet te beroerd om zelf ook met grotere posters terug te komen natuurlijk. There’s a war on, you know………

We hebben menig pakje behangerslijm er doorheen gejaagd. Ons eerste mengsel bleek niet bijzonder weerbestendig, dus bijgemengd met een sterker goedje om voortijdig afglijden van de SP te voorkomen.

De PvdA bleek wel bijzonder bang om te worden weggevaagd. Een paar tegelzetters, waarschijnlijk de laatste arbeiders die de PvdA nog telt, waren voor hun partij aan de slag gegaan en hadden van hun laatste klus nog een emmertje lijm overgehouden. Want wat bleek? Boegbeeld Ard van der Tuuk klampte zich vertwijfeld aan zijn politieke toekomst vast met tegellijm. Met een grove lijmkam was de bruine smurrie op Ard’s rug gekwakt, om tegen elke prijs te voorkomen dat hij onderuit zou zakken. Nou bleef hij inderdaad erg goed zitten, maar helaas  trok het poepbruine spul door het papier en raakte Ard besmeurd. Dat was shit. Tja, wie regeert maakt vuile handen zeggen ze toch? En dat blijven zitten zou in de praktijk nog eens tegen kunnen vallen. Symbolisch vond ik.