Assen

Voor velen van ons komt of is zo langzamerhand de vakantie weer ten einde. Voor degenen met werk, wordt het weer even wennen aan het ritme van vroeg opstaan, of is de vakantietijd nauwelijks een rimpeling in het leven van alledag. Zo veel mensen zo veel verschillen.

Wij kijken terug op een prachtig zeilavontuur in Noorwegen. Mijn broer ging kamperen in Denemarken. We bellen. Fijne vakantie gehad? Best wel….., maar……

Had hij net voor vertrek te horen gekregen dat het bouwbedrijf de vestiging sluit. Al hoe we soms ook op kunnen zien tegen weer beginnen na de vakantie, het vooruitzicht dat je baan er niet meer is, is  allesbehalve een alternatief. Schrale troost dat vele bouwvakkers je al zijn voorgegaan. Dat je het eigenlijk al aan had zien komen. Je baas had immers plotseling geen bezwaar meer tegen een bijzonder verlof. Je reisde voor een klus het halve land door in je eigen tijd. Je slikte de bezwaren tegen alweer een versobering van de reisuren vergoeding tandenknarsend in. Je ploeg werd kleiner en toch werd je geacht meer te doen. Je begon steeds meer tijd in je eigen klussenbedrijf te steken, maar ook hier is de concurrentie moordend, terwijl een sociaal vangnet ontbreekt. Je vrouw laat zich omscholen van kinderjuf (kinderdagverblijven sloten massaal) naar thuiszorgster, waar de vlag er ook niet meer zo vrolijk bij hangt en je maakt je zorgen hoe je straks de vaste lasten op moet gaan brengen als je straks beiden op de keien staat.

Even van het grote plaatje van de gevolgen van het marktkapitalisme naar een persoonlijk verhaal. En kijk dan even naar Rutte, die niets beter weet dan ons tot consumeren aan te sporen. Hoe ver van ons bed kun je staan!