Assen

Van de hand van Aly Joustra een opiniestuk over de bijdrage die de gemeente Assen (al dan niet) heeft geleverd aan de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting in 2010 in onze gemeente. Lees verder voor het gehele stuk, dat inmiddels ook geplaatst is in het Dagblad van het Noorden en waar de berichtkop aan is ontleend.

"HET EUROPEES JAAR VAN DE BESTRIJDING VAN ARMOEDE EN SOCIALE UITSLUITING, 2010.

Wat heeft de gemeente Assen in 2010 gedaan aan dit thema.
Men heeft de meedoenpremies grotendeels afgeschaft. Alleen de kinderen en jongeren krijgen nog een vorm van ondersteuning, wel in natura, want stel je voor dat het geld anders besteed wordt.
Chronisch zieken, ouderen en gehandicapten krijgen geen meedoenpremie meer, nee dat gaat ook in natura naar de Wmo. Dezelfde Wmo waarvan de reserve van 2010 1,5 miljoen euro , gebruikt wordt om de budgetoverschrijding van 2010 op te lossen , onder anderen een extra wethouder. Daarboven op een taakstelling, lees bezuiniging van 2 miljoen voor Zorg en Welzijn voor de jaren 2011-2014.
Dit geld is niet nodig voor de Wmo, we hebben namelijk een prima voorzieningen klimaat.
Iedereen moet meedoen. Maar dan wel op de manier die bepaald wordt door het gemeente bestuur. Dat je basis behoeften, dat wat een recht voor alle mensen is, een dak boven je hoofd, genoeg voedsel, dat je mag zijn wie je bent, een klein sociaal netwerkje en een reden om je bed uit te komen, niet op orde zijn, is je eigen verantwoordelijkheid.
Dan wil je niet hard genoeg. Je bent anders, je voldoet niet aan het beeld van de op zich zelf gerichte calculerende burger. Je bent anders je telt niet mee. Je moet zo worden als wij, dan ontwikkel je en mag je in natura meedoen. Honger, daar mogen wij als gemeente niks aan doen, dat is doet het rijk. Maar je premie gebruiken om je hoofd boven water te houden nee, dat mag niet.
We maken het de burgers zo moeilijk mogelijk om voorzieningen aan te vragen en komen ze er dan om dan gaan we nog moeilijker doen. Je hele hebben en houden moet op tafel, want stel je voor dat je iets krijgt waar je geen recht op hebt.
De bureaucratie regeert, alles moet verantwoord worden. Wantrouwen moet je hebben tegen de mensen die bv. in de zorg werken. Wel volgens protocol en richtlijnen werken , niet vanuit de menselijke maat,want dat is niet te controleren. Nee beter is om allerlei beheers organisaties in het leven te roepen en die vorstelijk te gaan betalen. Ja er valt te kiezen in de zorg en de kwaliteit holt achteruit. Maar op papier klopt het, en alle managers houden werk. En dat is werkgelegenheid, zo moet je maar denken.
Maken we nu de brug naar armoede bestrijding en sociale uitsluiting, meedoen mogelijk maken en Meetellen en Meedoen.
Sociale zaken en Wmo in gemeente termen.
We hebben dit jaar in ieder geval al 3 vrouwen, die zich alle 3 met hart en ziel in zetten voor de medemens, die het vangnet zijn tussen wal en schip, veroorzaakt door de lekke ketenbenadering van de gemeente, die 3 vrouwen hebben we laten barsten.
Deze vrouwen, die mensen die de weg in het bureaucratische doolhof niet meer konden vinden, de weg weer wezen. Zorgen dat ze wel weer in de maatschappij mee doen.
Die echt kapitalen voor de samenleving hebben bespaart. En wat veel belangrijker is, de mensen weer het gevoel hebben gegeven dat ze er toe doen. Vanuit het motto: Iedereen deugt, je moet alleen uitzoeken waarvoor.
Deze vrouwen zijn samen met de mensen op pad gegaan, bij de hand genomen en aan de slag. Ieder op hun eigen terrein.
Felicia Molema, met haar zwerfjongeren opvang. Geen enkel recht op ondersteuning vanuit de Wmo. Al hoewel de vele werkers in het veld dat wel adviseerden aan de gemeente.
Yvonne Greving, ervaringsdeskundige en coach op het gebied van armoede en psychische beperkingen. Een eigen zaakje, kapot gegaan ,nergens rechtop. Allerlei ideeën om tot inclusief Wmo beleid te komen en jongeren weer aan de bak te krijgen. Prima, maar niet met ondersteuning van de gemeente.
Marjan IJzerman van Budget Support, naar de mensen toe, hulp op allerlei gebied van schuldhulpverlening tot huiselijk geweld. Tot eind 2010 betaald door de gemeente, een fractie van wat een professional kost, einde oefening.
Deze 3 vrouwen ruimen de puinhopen op die ontstaan door de tunnelvisie van dit college.
En ze worden gewaardeerd, ja hoor. Prima vrijwilligerswerk en dat moet het ook maar zo blijven. Geen mens tussen wal en schip is de kreet, maar ondertussen wel de mensen die de mensen die er wel tussen vallen eruit halen totaal niet ondersteunen.
Twee van hun zitten al in de bijstand en de derde vervalt weer in de WW.
Dat is werkgelegenheid waar de gemeente niet aan mee wil betalen.
Dat dit de samenleving heel veel geld scheelt is moeilijk te bewijzen en daarom weg met het spul.
Maar zolang wij deze samenleving willen, een samenleving waar steeds meer mensen buiten de boot vallen, door de steeds hogere eisen,omdat ze een vlekje hebben, door het niet oplossen van armoede en sociale uitsluiting, zolang we zo een samenleving hebben, zijn deze mensen van onschatbare waarde. En moet je ze omarmen en ondersteunen met alles wat maar mogelijk is."